سال ها است که بسیاری روشنفکران چپ و حتی بعضی باصطلاح «مارکسیست‌ها» در حرف و در عمل هر گونه امکان جنبش حقیقی انقلابی در ایران و خاورمیانه را رد می‌کردند. برای آن‌ها «هژمونی» بنیادگرایی اسلامی بر همه چیز سایه انداخته بود. آنان با اتخاذ این موضع نه تنها خبر از شدت عدم اعتماد و نخوت خود نسبت به توده‌ها می‌دادند (که آن‌ها تنها مهره‌های در دست این یا آن جناح می‌دانستند) که نشان دادند هیچ درکی از قوانین حاکم بر جامعه و جنبش توده‌ها ندارند. پاسخ این‌ها را نه مارکسیست‌ها که توده‌های ایران دادند که در تابستان ۸۸ شروع به در دست گرفتن سرنوشت خود کردند. آن‌چه پس از انتخابات دیدیم آغاز یک انقلاب بود٬ یعنی کشمکشی علنی که تنها می‌تواند به حل مساله‌ی قدرت به زمخت‌ترین و آشتی‌ناپذیرترین شکل بیانجامد. طغیان توده‌ها تمام توازن‌های درون نخبگان حاکم را به هم زده است چرا که آنان دیگر آمده‌اند نقشی فعال در عرصه‌ی قدرت٬ یعنی سیاست٬ بازی کنند.