انترناسیونال سوم رسما به خاک سپرده شده است. به خارترین و حقیرترین شیوهای که میتوان تصور کرد، از صحنهی تاریخ کنار رفته است. استالین با عجله و بی مشورت با هیچ یک از احزاب عضو، تا چه برسد به صفوف اعضای آنها در سراسر جهان، بی هیچ بحث و تصمیم دموکراتیک، در نتیجهی فشار امپریالیسم آمریکا، خائنانه کمینترن را کنار گذاشته است.
برای اینکه بفهمیم چطور این سازمان که وحشت و نفرت کل جهان سرمایهداری را برانگیخت به درخواستِ سرمایهداری به چنین پایان نامیمونی رسیده است، لازم است مختصرا عروج طوفانی و زوال حتی طوفانیتر انترناسیونال را وارسی کنیم. حکم انحلال آن تنها اعلام رسمی واقعیتی بود که تمام مردم مطلع مدتها است میدانند؛ که کمینترن، به عنوان عاملی برای سوسیالیسم جهانی، مرده بود و از اهداف و جهت های اولیه اش فاصله گرفته بود. فرود آن مدتها قبل پیشبینی شده بود و خبرش را داده بودند.

انترناسیونالیسم پرولتری همیشه از سنگ بناهای مارکسیسم انقلابی بوده است. کمونیستها همه جملهی پایانی مانیفست کمونیست را از برند: «کارگران تمام کشورها، متحد شوید!»
این کلمات پرچم تمام جنبشهای بزرگ کارگری و انترناسیونال اول و دوم و سوم را مزین کردهاند. در تمام دورههای سرمایهداری از اولین بحران عمدهی آن در اواسط قرن نوزدهم تا دورهی شکوفایی سرمایه داری بین دهه ی ۱۸۷۰ تا ۱۹۱۴ و دورهی بحران عمیق سیاسی، اقتصادی و اجتماعی از آغاز جنگ جهانی اول (۱۹۱۴) تا پایان جنگ جهانی دوم (۱۹۴۵).
اما برای انقلابیون جدی «ما همیشه انترناسیونالیست بودهایم» پاسخی کافی نیست. ما باید به دنبال دلایل پشت این واقعیت باشیم.